Hoi iedereen!
Inmiddels zijn we alweer zo’n twee weken terug in Nederland. We mochten direct al weer terug naar school en voor mij (Loes) ging het aanpassen heel snel. School houdt ons ook al lekker druk bezig met tienduizend groepsopdrachten en huiswerk haha.
Als er nog vraag is naar de resterende verhalen zou ik het graag horen en dan ga ik mijn best doen deze als nog zo snel mogelijk te posten!
Hoi!
Hier is Loes~ Even een snel en kort berichtje.
We zijn de laatste tijd nogal druk met toetsen, reizen, inpakken e.d. waardoor er weinig tijd overblijft voor bloggen. Morgen hebben we onze laatste toets en volgende week vrijdag komen we alweer terug naar Nederland. Gaat snel he?
Ik ga mijn best doen mijn verhalen zo snel mogelijk up te daten!
Nog een fijne dag 😀
Het heeft even geduurd, maar hier is ie dan! De eerste blogpost over mijn week in Tokyo met papa, Maddy en Bas!
Zaterdag 26 december zouden ze landen. Ik zou vanuit Tokyo naar het vliegveld reizen om ze op te pikken en vanuit daar zouden we samen naar het hotel reizen. Helaas zaten er aan mijn kant enkele dingen tegen waardoor ik een uur te laat op het vliegveld arriveerde. Omdat ik de hele ochtend nauwelijks contact had kunnen leggen zat ik best wel vol met stress en paniekerige gevoelens, wat uiteindelijk uitte in een emotionele ontmoeting op het vliegveld haha.
Gelukkig ging de reis naar het hotel moeiteloos. Net zoals Daphne en ik in september ook al hadden, waren we te vroeg bij het hotel. Wederom mochten we weer eerder inchecken omdat onze kamer al klaar was. Top service in dat hotel! Omdat het nog geeneens 12 uur was toen we aankwamen heeft iedereen zich even opgefrist en uitgerust in de kamers. Maddy heeft me ook nog overladen met een berg aan Nederlands snoep waar ik nu nog steeds eten van over heb, dankjewel Maddy!
Onze eerste stop van de volle reisweek was het bruisende Harajuku! We begonnen bij de Meiji Jingu. Ik was hier zelf ook nog niet geweest dus het was wel mooi om te zien. Om er te komen moet je een lang en open pad door de bomen afleggen. Om de zoveel tijd kom je lampionnen of grote vaten met wijn tegen dus het is een interessant pad om te bewandelen. De tempel zelf is ook mooi om te zien. We kwamen er wel al snel achter dat Maddy niet zo van de tempels is, dus we zijn redelijk snel doorgegaan naar het winkel gedeelte van Harajuku. Het was er echt heel erg druk, je kon nauwelijks de weg oversteken omdat er zoveel mensen liepen. We zijn niet echt veel winkels in gegaan, maar Maddy en ik hebben wel samen een hele lekkere crêpe gegeten.
Toen we ons uiteindelijk door de mensenmassa hadden gewurmd zijn we een plek voor avondeten gaan zoeken. De vorige keer dat ik met Daphne in Harajuku was, hebben we hele lekkere Ramen noedels gegeten. Ramen is toch wel een iets dat je echt moet eten als je in Japan bent, dus we zijn naar dezelfde tent gegaan. Na het eten zijn we terug naar het hotel gegaan.
Hopelijk heb ik binnenkort tijd voor de rest van het verhaal!
Groetjes Loes!
De blog (het blog?) loopt een beetje achter! Ik ga mijn best doen alles zo snel mogelijk in te halen. Mijn laatste 2 dagen Kyoto ga ik samenvatten in deze post, daarna volgt de week met mijn familie in Tokyo. Ik weet niet of Daphne nog van plan is om ook over Tokyo te bloggen, maar de tijd zal het leren.
Dus. Kyoto dag 2 & 3.
Na een drukke dag vol met Shinsengumi, was de zaterdag wat ‘rustiger’. We hadden afgesproken met Chihiro en Ashley. Toen we elkaar hadden gevonden op het station gebeurde er iets heel speciaals. We kwamen namelijk nog 2 Zuyd studenten tegen! Wat een toeval! Uiteraard hebben we meteen een foto geknipt. Helaas waren Mark en Lonneke een beetje gehaast omdat ze zelf ook een afspraak hadden, dus we hadden niet veel tijd met zijn allen. Na de Zuyd reünie gingen we lunchen met een macha (groene thee) parfait. Ik vind macha wel lekker, maar wow, er zat heel veel macha in de ijs.
Toen de ijs op was en we een beetje hadden bijgekletst gingen we met de bus naar de Kinkakuji. Dit is een gouden tempel die heel erg beroemd is. Je mag niet naar binnen, maar je kunt om het meertje lopen, door de natuur en het is wel mooi om te zien. Wel vond ik dat de tempel een beetje tegenviel. Ik dacht altijd dat het een hele grote tempel was, maar hij was eigenlijk best wel klein. Het goud was wel heel mooi. In het park dat om de tempel ligt waren nog verschillende souvenir en eettentjes. Daar hebben we uiteraard nog wat macha dingetjes geproefd. En er was een plek waar je een muntje in een bakje moest mikken, en als je raakte zou je een goede gezondheid krijgen of veel geluk hebben of iets dergelijks. Altijd leuk om te proberen. Ik gooide raak! 😀 May the odds be ever in my favor~
Na de Kinkakuji gingen we met de bus terug naar het station. Vanaf daar gingen we naar Arashiyama, daar was namelijk een evenement aan de gang. Ze hadden de hele berg verlicht met allemaal gekleurde lampen en je kon een wandelroute op de berg afgaan waarbij ze de bomen ook van onderuit helemaal verlicht hadden. Het was heel mooi om te zien, al had mijn camera er niet echt zin in helaas.
Vervolgens zijn we weer terug gegaan naar het station en daar hebben we okonomiyaki gegeten. Iedereen hier vind het helemaal geweldig, maar okonomiyaki is niet helemaal mijn ding. Het was wel leuk om een keer te proberen, want de manier waarop ze serveren is grappig. De authentieke okonomiyaki smaak is alleen niet voor mij weggelegd.
Het was echt een hele leuke dag en het was super leuk om weer wat bekende gezichten te zien!
Zondag hadden we nog vele plannen, maar niet genoeg tijd helaas.
We zijn eerst naar de Kiyomizudera geweest. Dat is een hele grote tempel die op een berg ligt. Vanaf de tempel kun je over bijna heel Kyoto heen kijken. We hebben daar ook ons geluk op de proef gesteld. Helaas hadden mijn tutor en ik ‘ongeluk’ getrokken. Tamara daarentegen had ‘goed geluk’. Vanuit de Kiyomizudera zijn we doorgegaan naar de Fushimi Inari Taisha. Misschien dat sommige van jullie het wel kennen. Het is een tempel, maar de weg naar toe is berg op, en de hele route is een pad door grote rode poorten. We hebben drie kwartier gelopen en toen waren we nog niet halverwege, haha. Helaas konden we niet meer naar de top, want de bus naar huis vertrok al op tijd. En we hadden onze bagage al bij hier, dus het was best zwaar.
Ik was wel blij toen we weer terug in het appartement waren, want het waren 3 drukke dagen geweest. Maar wel 3 hele leuke dagen!
Liefs Loes~
Hoi iedereen!
Het is weer weekend, oftewel, Loes peert hem uit Matsumoto en gaat weer op reis naar een nieuwe stad, om vervolgens een monster-blogpost met fangirling te schrijven. Ga er maar even goed voor zitten, want deze keer is het een geschiedenis ervaring!
Ongeveer twee maanden geleden heeft Tamara mij haar 3Ds geleend zodat ik een Japans spelletje kon spelen (Zie het plaatje hierboven, Hakuouki). Dat spel is voor een heel groot gedeelte gebaseerd op dingen die ongeveer 150 jaar geleden in Kyoto plaats vonden, en de personages in de game hebben ook echt bestaan (al zijn ze in de game 100 keer zo knap haha). Het spel is gebaseerd op de Shinsengumi uit Kyoto. Zoals ik laatst al zei waren ze een beroemde en beruchte politie-eenheid aan het einde van de Edo periode (ook wel de Bakumatsu genoemd, 1864-1869). Sinds ik dat spel gespeeld heb ben ik helemaal fan van ze geworden! Hun geschiedenis is echt super interessant om te bestuderen. Vandaar dat ik graag op een Shinsengumi tour wilde en gelukkig wilde Tamara mee. Een tijdje geleden heb ik mijn tutor ook het fandom ingetrokken en daarom besloten we met zijn drieën te gaan.
Donderdagavond zijn we om 20 voor 11 met de nachtbus naar Kyoto vertrokken. Ik heb nog nooit eerder in een nachtbus gezeten en toen ik er weer uit mocht hoopte ik ook meteen dat het de laatste keer ooit zou zijn. We hebben alle drie nauwelijks kunnen slapen. We kwamen om kwart voor 6 in de ochtend aan in Kyoto. Alle winkels en cafés waren nog dicht. We hebben maar in het metro station gewacht tot het dichtstbijzijnde café openging. Het was in het station in ieder geval warm en er was gratis wifi. Toen het café openging hebben we ontbeten met sandwiches en grote bakken koffie want geloof me, dat was hard nodig.
De tempels en dergelijke waar we heen wilde waren allemaal pas vanaf 9 uur of later open, dus we zijn rond 9 uur op de bus gestapt. Daar kwamen we meteen al 1 van de grootste pluspunten van Kyoto tegen! Je kunt voor 500 yen een dagkaart voor de bus kopen. Even ter info, 1 busrit kost 230 of 260 yen, dus je rijdt hem er zo uit.
Maar goed. Als eerste op de lange lijst van bezichtigingen stond Kōenji burial ground. Dit is een begraafplaats waar grafen staan van enkele Shinsengumi leden, waaronder mijn favoriet, Souji Okita (沖田 総司, Okita Sōji). Je moet 75 cent entree betalen en dan krijg je een verhaaltje over de Shinsengumi te horen. Vervolgens gaf de meneer die er werkte mijn tutor een bot aan. Mijn tutor dacht een echt bot van een van de Shinsengumi leden in haar handen te hebben, maar het was een flauw grapje en bleek stiekem een kippen botje te zijn. We hebben langs de grafen gelopen en daarna mochten we de tempel in. In de tempel bij de begraafplaats is vroeger seppuku, of te wel Japanse rituele zelfmoord onder de samoerai code, gepleegd door een van de hogere officieren van de Shinsengumi, Keisuke Yamanami. Seppuku houdt kort en hard samengevat in dat je je buik eerst van links naar rechts open snijdt en daarna hakt een tweede persoon (een persoon dat heel belangrijk voor je was) je hoofd er af. Jup. Japanse cultuur. Leuk joh. Vroeger werd dit wel gezien als een eervolle dood en er kwam ook een hele ceremonie bij kijken. In de tempel hebben we op de plekken gestaan waar de 3 toeschouwers van de seppuku zaten, en daarna mochten we iets met speciaal wierook poeder doen en konden we een klein gebed voor meneer Yamanami doen.
Hierna gingen we naar de Yagi Residence. Onderweg hebben we nog een korte stop gemaakt bij een Shinsengumi souvenirshop. Ze hebben zoveel leuke hebbedingetjes, maar ik heb me ingehouden. Bij de Yagi Residence mocht je alleen naar binnen tegen betaling, maar je kreeg er dan wel weer een kop thee met mochi bij. De tour die we kregen was geheel in Japans, en daar kwamen Tamara en ik er op de harde manier achter dat onze vocabulaire geschiedenis Japans nog erg veel werk voor de boeg heeft. Gelukkig heb ik vorige maand een opstel geschreven over de Shinsengumi, waardoor ik toch nog het een en ander van het verhaal aan elkaar kon vastknopen omdat ik het tijdens mijn onderzoek was tegengekomen.
In het begin van de Shinsengumi waren er 3 leiders. Maar mannen zouden mannen niet zijn als ze niet zouden vinden dat er maar 1 de leider kan zijn. 1 van het leidergroepje heeft de andere 2 op koelbloedige manier laten vermoorden. 1 van deze moorden (Kamo Serizawa) heeft plaatsgevonden in de Yagi Residence. De hele Residence is nog in authentieke stijl, behalve een wand in een van de eerste kamers. Tijdens de sluipmoord is er namelijk zo veel bloed vrijgekomen dat de termieten het hout van de wand hadden kapot gevreten. Het verhaal dat we te horen kregen was best wel gruwelijk dus dat ga ik hier niet posten. Wel waren er nog katana snede in het hout te vinden en waren er nog wat meubeltjes uit die tijd aanwezig. Het was heel raar om de sporen van het gevecht nog zo goed terug te zien in het gebouw. Je mocht trouwens binnen geen foto’s maken.
Vervolgens zijn we naar de Mibu tempel gelopen. Hier speelde Okita (mijn favoriet) vroeger altijd met de kleine kinderen uit de buurt samen. Lief hè. Ook was er een kleine speciale plek genaamd Mibu Mound, wat ik denk ik het best kan omschrijven als een eerbetoon aan Isami Kondo, de uiteindelijke leider van de Shinsengumi. Hier heb ik ook nog een super gave tote bag gescoord!
In de Mound stond een beeld van Kondo, met daarnaast een plaats waar je berichten aan hem kon achterlaten. Het was duidelijk te zien dat er veel (getalenteerde) game-fans naar deze plek toekomen, want bijna alle berichtjes waren aan de fictieve personages gericht. Ook waren een heel veel notitieboekjes waar je nog een berichtje kon achterlaten, daar hebben wij met zijn drieën ook nog iets ingeschreven. Nog een fun fact; Ik zag ineens een blik bier op een graf in deze plaats staan. Ook lag er ergens anders een stapel snoepjes. Volgens mijn tutor doen Japanners dit omdat ze geloven dat de doden dit eten en drinken.
We hebben hier ook nog bij de tempel een klein gebed gedaan.
Tegen de tijd dat we hier wegliepen was het ruim etenstijd, dus gingen we opzoek naar eten. Geloof me, dat gaat nog best lastig met 2 lege telefoons en 1 telefoon zonder internet. Maar het is allemaal goed gekomen en we hebben de plek gevonden waar we wilde eten. Onderweg kwamen we ook nog langs een tsukemono winkel, dat zijn groente en dergelijke die ze op azijn hebben gezet, zoals augurken. Niet bepaald mijn favoriete iets om te eten, maar mijn tutor vindt het helemaal geweldig. Gelukkig kregen we het bordje gratis aangeboden en gingen we daarna snel iets fatsoenlijks eten, namelijk udon!
Na de lunch was het tijd voor de volgende tempel. Deze keer was het een hele grote! Namelijk, de Nishihonganji. Lange naam is lang. Dit was 1 van de laatste hoofdkwartieren van de Shinsengumi. Het is ook een woonplaats van de monniken. De Shinsengumi is met geweld binnengedrongen. Er is nu nog nauwelijks wat terug te vinden van de Shinsengumi in de souvenir shop of op de informatie kaartjes. Ik denk dat dat dus komt omdat ze vroeger niet zo aardig zijn geweest. In mijn blogpost klinken ze wel een beetje als koelbloedige moordenaars, maar ze deden ook goede dingen! Ze beschermde de inwoners van Kyoto en ze kregen speciale bewakingsmissies voor de shogun!
Op het moment dat we bij de tempel aankwamen waren er meerdere gebeden aan de gang. Je mocht deze gewoon bijwonen dus we zijn even weesten kijken. Ik had echt geen flauw idee wat de mensen binnen aan het doen waren, maar er zaten 3 monniken op de grond, op hun knieën met de rug naar het publiek, en ze maakte non-stop alleen maar geluiden als ‘aaaaaa-jeeeeeeee-kuuuuuuuu-sooooooo-fuuuuuu’. Mijn tutor zei dat bij Japanse begrafenissen dit soort dingen wel 2 uur kunnen duren!
De tempel was van binnen wel echt heel mooi, met grote gouden lampen en allemaal ouderwetse kasten en mooie tatami matten. De buitenkant is trouwens ook indrukwekkend, want de tempel is echt supergroot!
Tamara en ik hebben hier ook hard geprobeerd een scene van Hakuouki (de game en trouwens ook tv-serie) na te doen. Helaas hadden we het wel een klein beetje fout qua pose, maar we zaten wel op de goede plek!
Tamara moet de meneer linksvoor in het plaatje voorstellen, en ik de zittende op de trap. Close enough?
Na de hele dag wandelen en kijken krijg je toch wel zin in avondeten. Het plan was om naar Ikedaya te gaan. Dit was vroeger een soort hotel (correct me if I’m wrong) en het werd gebruikt als vergaderplek door de tegenpartij van de Shinsengumi. De Shinsengumi heeft hier een inval gepleegd en er voor gezorgd dat de snode plannen om heel Kyoto in brand te steken niet door konden gaan. Hierdoor zijn ze uiteindelijk ook bekend geworden. Volgens internet is de Ikedaya nu een drink- en eetbar geworden, maar staat er een monumentale paal bij de deur. Het was nog een hele zoektocht om deze plaats te vinden, maar het is ons gelukt en er stond een super grote verrassing te wachten! Het restaurant is namelijk helemaal in stijl van de Hakuouki game! De fangirl-feels van mij en Tamara gingen helemaal los haha. Mijn tutor zei dat ze me nog nooit zo blij had gezien. Ze hadden een drank kaart met speciale drankjes per personages. Ik drink nauwelijks alcohol, maar het drankje van mijn favoriet was een wodka-mix met appel-juice en ik ben er gewoon voor gegaan. Ook heb ik vanavond voor het eerst in mijn leven rauwe walvis gegeten, wat stiekem echt heel lekker is. We hebben echt heel veel gegeten en je kreeg bij sommige gerechten gratis Hakuouki verzamelkaarten en onderzetters. We hebben onze ogen echt uit kunnen kijken in het restaurant, maar ik voeg ondertitels in bij de foto’s.
Morgen hebben we afgesproken met Ashley en een Japans meisje dat vorig jaar op Zuyd heeft gezeten. We gaan meerdere culturele dingen doen en ik heb er veel zin in 😀 Kyoto is echt leuk, al is het hier wel een beetje koud.
Bedankt voor het lezen en tot morgen!
Liefs Loes ♥
Hallooo~
Hier is Loes en ik beloof dat ik het deze keer kort houd 😉
Gisteravond was er weer een kookbijeenkomst, georganiseerd door studenten voor studenten. Deze keer gingen we internationale toetjes maken. Super gaaf! Samen met Celine en Noor werd ik sensei, oftewel leraar, voor team Nederland. We gingen mensen leren hoe ze appelflappen moesten maken. Daarnaast was er nog een team Thailand, waar ze een pudding van pompoen maakte; team Duitsland ging voor rijstepap; team China ging voor een Chinese dango en team Japan (onder begeleiding van mijn tutor) ging daifuku maken.
In eerste instantie had ik niet zo veel zin om te gaan, want het begon vrij laat en ik was moe, maar ik ben echt heel erg blij dat ik ben gegaan. Het was echt een super gezellige avond en we hebben allemaal lekkere dingen kunnen eten. Ik wist niet dat het zo makkelijk was om appelflappen te maken haha. Ons team van bakkers bestond naast Celine, Noor en mijzelf alleen maar uit Aziaten en die hadden dit allemaal nog nooit gezien of gegeten. Gelukkig vielen de flappen zeer in de smaak. Ik durf zelfs wel te zeggen dat ons kookeilandje het meest populair was die avond!
De andere gerechten waren ook erg lekker. Vooral de daifuku was toch wel een van mijn favoriet. Daifuku zijn een soort mochi-deeg balletjes met vulling. Deze hadden een crème met aardbeiensaus, omwikkeld door een laagje anko (rode bonen pasta) vulling. Mijn tutor is een waar kook talentje dus ik hoop dat ze dit ook nog een keer met mij wilt maken.
Het was ook heel fijn om gewoon weer even wat normaals te kunnen eten. Gewoon Nederlands eten is toch wel iets wat ik het meeste mis (wees gerust hoor mama, jij staat nog altijd op plekje 1 ♥). Hopelijk is er binnenkort weer een mogelijkheid om Nederlands eten te maken. Dit soort kookavonden vind ik echt heel erg leuk, ik denk dat ik ga proberen vaker mee te doen 😀
Trouwens, vorige week hadden we toetsen. Ondanks dat ik ziek was en niet had kunnen leren heb ik toch beide toetsen met een dikke 8 gehaald. Weer een zorg minder! De volgende, en laatste, toetsen vinden plaats in januari, wat stiekem toch al best snel is. Nog een weekje of 8 en we komen alweer naar huis. De tijd gaat hier best snel.
Tot de volgende keer en welterusten alvast!
Hoi hoi~ 😀
Hier is Loes met nóg een post vol blije fangirl feels haha. Gister (vrijdag) ben ik na heel wat gedoe met mijn tutor samen naar Tokyo gegaan. We zouden eigenlijk ’s ochtends met de bus van 7.15 gaan, maar het liep een beetje mis. Voor zaterdag had ik een event gepland staan. Om binnen te komen had je een ticket nodig. Ik had mijn ticket al ruim op tijd besteld en betaald, maar het bedrijf had mijn adres op een nogal ongelukkige manier uitgeprint waardoor een van de cijfer-codes er raar op stond. Hierdoor kon het postbedrijf mijn huis niet vinden. I’m amaze, Japan *slow clap*. Donderdag was mijn ticket er dus nog steeds niet. Ik dat bedrijf mailen, kreeg ik de tracking-code teruggestuurd. Daar zag ik dus dat mijn ticket wel in Matsumoto was, maar dat ze mijn adres niet wisten. Mijn tutor heeft de hele avond voor me heen en weer gebeld, maar het was niet meer mogelijk om die dag mijn ticket te krijgen. Hierdoor hebben we onze bus op vrijdag om moeten boeken naar een bus in de avond. Heel de planning van die dag weg.
Het originele plan was om vrijdag samen naar een kunst exhibitie van Monet te gaan en daarna in Tokyo rond te hangen. Vervolgens te overnachten in een hotel en dan zaterdag naar mijn event en daarna tot etenstijd nog meer rondhangen in Tokyo. Maar we waren uiteindelijk pas rond 9 uur ’s avonds in Tokyo dus we hebben wat gegeten en zijn daarna meteen doorgegaan naar het hotel.
Ik dacht dat ik al in drukke treinen in Tokyo had gestaan, maar oh mijn god. Dit was echt niet grappig meer. Er stonden nog net geen meneren buiten de trein om mensen er in te duwen. Ik was blij dat ik tassen voor mijn privégedeeltes had hangen haha, overal stonden mensen tegenaan. Ellebogen die in mijn rug en buik prikte. Volgens mij heb ik ook een mevrouw geplet, sorry mevrouw. Het was zeer ongemakkelijk.
Rond half 11 kwamen we bij het hotel aan. Ik kan niet zeggen dat het groot was, maar de voorzieningen waren schoon en mooi en het was prima om te slapen.
Zaterdag ging mijn wekker om 7 uur af, maar ik was van de spanningen al eerder wakker. Ik had de avond van tevoren al een ruim schema in elkaar gestoken zodat er niks mis kon gaan die dag. Om half 9 ging ik weg van het hotel, na me eerst een half uur voor de spiegel te hebben uitgesloofd. Ik ging namelijk mijn allergrootste idol ooit in het echt ontmoeten, en dan wil je er wel fatsoenlijk uit zien. Het was de bedoeling dat ik eerst naar Akihabara ging voor wat fan-shopping. Uiteraard liep ik het verkeerde station in en had ik daar een treinkaartje voor niks gekocht, want er reed vanuit daar geen trein. Fun fact: Je koopt hier niet zoals in Nederland tickets van bestemming tot bestemming, maar je betaald een standaard bedrag en daarmee reis je rond. Uiteindelijk was ik evengoed nog drie kwartier voor mijn winkel open ging in Akihabara, dus het is allemaal goedgekomen.
Deze maand verlaten twee idols het idol-leven, en dan dragen ze tijdens hun laatste concert altijd een speciale jurk. Die werden momenteel in de fan-winkel tentoon gesteld, dus ik moest even langs om te kijken.
Na Akihabara ging ik door naar Shibuya, want daar vond het event plaats. Shibuya is zo mooi, maar Google Maps draaide door waardoor ik een beetje verdwaalde en meerdere mensen de weg heb moeten vragen. Ik ben vergeten foto’s te maken van het gebouw, dus hier zijn Google plaatjes.
Super fancy! Het stond er ook bomvol met bewakers in pak. Vorig jaar is er namelijk bij een idol event van een andere groep een accident met een zaag geweest en sindsdien is de beveiliging overal verscherpt.
Het event was op de ondergrondse verdieping en er stond een ellendig lange rij vol oude meneren in vrolijke gekleurde t-shirts. Gelukkig heb ik ook nog wel wat meisjes van mijn leeftijd gezien. En een paar hele kleine enthousiaste kindjes. Super lief. Ik werd ondertussen echt super zenuwachtig, want hoe vaak krijg je nou de kans om met je idol op de foto te gaan?! Lekker rode tomaten-kop en de zweetkraan stond ook opengedraaid. (Johanna, je vroeg om details toch? Haha) Na een hele tijd in de rij te hebben gestaan om mijn kaartje te laten controleren, mocht ik eindelijk de hal in. Er waren 13 rijen, voor ieder meisje 1. Van de 13 waren er 8 vrij leeg, 4 redelijk druk en 1 rij was echt absurd druk. Dat meisje gaat namelijk eind deze maand de groep uit, dus al haar fans wilde nog een laatste keer met haar op de foto. Gelukkig voor mij, viel mijn favoriet in 1 van de ‘redelijk’ drukke rijen. Het was maar 10 minuutjes wachten ofzo.
Voor je op de foto mag, moet je eerst langs een metaal detector en al je spullen voor de foto ruimte neerleggen. Vervolgens moet je vertellen hoe je op de foto wilt en dan wordt je naar binnen geduwd. SPANNEND!
Ik liep het hoekje om en daar zat ze dan. Voor mij waren alleen maar Japanse meneren van papa’s leeftijd geweest. Staat er ineens een blank meisje voor haar neus. Haar reactie was dan ook ‘Oooh’, terwijl ze super lief en verbaasd haar hoofd schuin hield. Toen ze even over de (positieve) schok heen was zei ze dat ik heel mooi was, aaaah! Uiteraard besloot mijn hoofd op dat moment dat ik geen Japans kon en het enige wat ik kon zeggen was ‘arigatou’, want dankjewel betekent. Daarna moest ik snel zitten, de pose aannemen en moest ik alweer weg voordat ik meer kon zeggen dan arigatou. Mizuki zei nog wel dat ik schattig was en dat mijn rode wangen lief waren en een mooie, vol dik Japans accent ‘Thank you’. Dus ja, toen ik buiten stond kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik ben 30 seconde binnen geweest en heb alleen maar ‘dankjewel’ gemompeld. De foto’s zijn trouwens polaroid foto’s, dus je moet even wachten tot ie ontwikkeld. En ja hoor, tijdens het ontwikkelen liepen de emoties weer hoog op. Ik ben als een gek het gebouw uitgegaan, de eerste beste convenience store ingerend, daar mezelf opgesloten in het wc-hokje om even schaamteloos mijn tranen van blijdschap eruit te kunnen huilen. Haha. Held.
Ze is echt supermooi in het echt en lief en ugh, ik wil terug en fatsoenlijk met haar kunnen praten. Ik wil haar zo graag vertellen dat ik al sinds haar debut fan ben, haar al 5 jaar aanmoedig en ze zoveel voor me betekent, maar het lukte op dat moment niet. Daarom heb ik gemixte gevoelens over het event. Ik ben echt super blij dat ik haar heb kunnen ontmoeten, dat ze nu weet dat ik besta, ik ben zo blij dat ik nu weer huil terwijl ik het typ. Maar ik ben ook boos op mezelf en verdrietig omdat je maar 30 seconde krijgt om een foto te nemen en meteen weer weg wordt geduwd. Er is nauwelijks tijd voor interactie, terwijl echt ticket echt heel erg duur is. Maar goed, zoals ze hier zo mooi zeggen ‘shouganai’, het is niet anders.
Na het event ben ik nog ergens wat gaan eten en weesten shoppen bij de Tower Records, een super grote muziekwinkel. Mijn tutor was namelijk in haar eentje naar de Monet tentoonstelling gegaan. Rond 3 uur hadden we weer samen afgesproken en zijn we naar de beroemde Sex and the City cupcake winkel geweest en daarna terug naar Matsumoto gegaan.
En dat was het dan. Sorry voor nogmaals een lange blogpost. Ik heb gewoon veel.. gevoelens, haha.
Tot de volgende keer! ♥
Halloo!!!!
Ik denk dat 90% van de lezers dit niet interesseert, maar voor degene die dat wel doet, hier is mijn verhaal over het geweldige concert van BIGBANG!
Gisteren ben ik om half 7 opgestaan omdat ik samen met mijn Koreaanse klasgenootje Jinmi naar Nagoya ging. Gelukkig was het allemaal heel gezellig. We kwamen om 12 uur aan, eerst onze spullen gedropt in dezelfde hostel als de vorige keer, en gelijk door naar de Nagoya Dome. Wil er graag bij vermelden dat er 40.000 mensen in passen (ter vergelijking Ziggo Dome passen er 17.000 mensen in).
Daar aangekomen was het ontzettend druk! Bij de merchendise stond het standaard vol en voor het eten was vechten om een plekje. Het enige wat ik heb gekocht is een penlight. En nog op de foto met een beer geweest 😉
Na nog 1,5 uur binnen hebben gezeten begon het concert eindelijk. We hadden best wel een ongelukkige plek. Een deel van het podium was niet zichtbaar. Meestal traden ze wel vooraan het podium op, maar daar stond dan weer zo’n bouwlamp op ze te schijnen dat ze meer een schaduw leken. Lang leve de grote schermen!
Gelukkig hadden veel mensen zo’n lampje gekocht, wat dat maakt het zo ontzettend mooi! Ze begonnen met het liedje BANG BANG BANG. Super lekker nummertje, luister deze alsjeblieft als je tijd hebt 😀
Degene die heel de setlist willen weten, stuur me maar een pb’tje haha. Helaas waren de meeste liedjes in het Japans, terwijl ik alleen de Koreaanse versies ken (goede student Japans hier…).
Op het einde stapten ze allemaal op de vrachtwagen om een rondje om in de dome te rijden. Waarschijnlijk niet, maar ik hou t erop dat Seungri naar me gezwaaid heeft ❤ .
Ik was best wel verdrietig toen het concert was afgelopen. Ik wilde er helemaal niet weg. Ik wilde meer! Er komt een tijd dat BIGBANG het leger in moet in Korea voor 2 jaar. Dit moet iedereen, dus het is in ieder geval niks nieuws. Als ze daarmee klaar zijn, zijn een paar leden al 30+. Dat is best wel oud voor een kpop band… Zou dus zomaar kunnen zijn dat dit een one chance only was! Die kan ik in m’n zak steken.
Als je mijn verhaal tot hier hebt gelezen, applausje voor jezelf! Dankjewel 🙂 Dankjewel BIGBANG, dit was geweldig!
Kusjeeeees Daphne
Goedemiddag iedereen 😀
Hier is Loes weer. De afgelopen week zijn er voor mij niet zo veel exciting dingen gebeurd. Ik ben namelijk al ruim anderhalve week een beetje ziek dus mijn leven bestaat uit slapen, naar school gaan en nog meer slapen.
Wel heb ik deze week weer wat nieuwe dingen geleerd. Zo kan ik voortaan buskaartjes kopen bij de convenience store en heb ik ook geleerd hoe ik de printer daar kan gebruiken. Super handig toch? Het was wel een heel gestuntel om alles te begrijpen en ik ben er ook een paar keer voor heen en weer moeten rennen tussen mijn appartement (wifi) en de convenience. Maar ik snap het nu! Het is zo raar dat we in Nederland eigenlijk geen convenience stores hebben. Vooral voor studenten zijn ze super handig! Geen tijd om je eten te koken? Ga naar de convenience. Oh nee, je printer is stuk? Ga naar de convenience. ’s Avonds erachter komen dat je wat bent vergeten te halen bij de super? Ga naar de convenience. Haha
Afgelopen dinsdag ben ik halverwege de lesdag ziek naar huis gegaan en toen lag er leuke post in de brievenbus! 😀
Anja, echt waar, die kaartjes zijn iedere keer zo lief! ♥ Ik word er altijd helemaal blij van en ik plak alle foto’s altijd direct op mijn magneetbord zodat ik er vaak naar kan kijken.
Daarnaast heb ik ook geprobeerd om alvast wat Kerst sfeer in huis te brengen. Het is niet veel, but it’s something.
Het idee om dit jaar Kerst zonder mama te vieren is heel raar. Mama, we moeten Skypen die dag, oke? Gelukkig komen papa, Maddy en Bas al bijna deze kant op. Nog maar 21 dagen. De tijd vliegt hier echt. Vooral omdat ik in die 21 dagen ook nog naar Nagano, Tokyo en Kyoto ga. En we hebben ook nog een keer toetsen tussendoor.
Oh, en Nynke, Johanna en Elise, Sinterkerst.. wat is een jaar zonder Sinterkerst?!
———————-
Vandaag had ik weer met mijn tutor afgesproken. Ik wilde namelijk graag een verwarming hebben. Het is hierbinnen zo koud dat ik ’s avonds met dikke sokken en sloffen, handschoenen en een sjaal onder een dekentje moet zitten. En dan nog is het koud. Ook moet ik met twee lagen kleding en drie dekens slapen om de kou te verdringen. Maar vanaf nu is dat niet meer nodig!
Het lijkt een beetje op een waaier, fan, whatever zo’n ding heet in het Nederlands. Maar het is echt een verwarming! Het verschil in temperatuur is al goed te merken. Beste aankoop ooit!
Na het kopen van mijn verwarming heb ik nog een Japanse animatie serie gekeken met mijn tutor. We gaan binnenkort samen met Tamara naar Kyoto. Daar gaan we een geschiedenis-tour doen over de Shinsengumi. De Shinsengumi waren zo’n 150 jaar geleden een soort politie eenheid in Kyoto. Ze waren beroemd en berucht. Hun geschiedenis is echt super interessant om te leren en er zijn ook verschillende boeken, games, films en series over ze te vinden. Als voorbereiding hebben we dus een serie over ze gekeken.
In Kyoto zijn nog verschillende tempels en hoofdkwartieren van ze te vinden. In sommige gebouwen staan zelfs nog katana-snede in het hout van de gevechten. Ik heb er echt heel erg veel zin in!
Ik wens iedereen een hele fijne pakjesavond vanavond en eet alsjeblieft een chocoladeletter voor mij!
Tot de volgende keer ♥
Eindelijk. Eindelijk! EINDELIJK!
Sinds de reis naar Osaka geboekt was, heb ik (Loes) hier zo hard naar uitgekeken. Een dagje naar de Universal Studios Japan. Voor de mensen die het nog niet wisten, sinds ongeveer mijn 7e ben ik al diehard fan van Harry Potter. De boeken, de films, de games, alles. Een bezoekje aan de Universal Studios staat ook al een paar jaar op mijn verlanglijstje en ik heb er ook al een ruime tijd voor gespaard. Niets kon deze dag verpesten! Bereid je voor op een grote post vol foto’s, fangirling en Harry Potter!
Ons hotel lag 400 meter van het park, dus we waren er zo. Om 9 uur ging het open dus het plan was als volgt; 8 uur opstaan, half 9 de deur uit. Natuurlijk was ik veel te enthousiast en was ik voor mijn wekker al wakker. Vervolgens heb ik tot half 9 helemaal druk en happy in de kamer gezeten tot we konden gaan. We waren van tevoren al gewaarschuwd dat het park druk zou zijn en dat we zo snel mogelijk een fast pass moesten scoren zodat we minder lang in de rij hoefde te staan voor de attracties. We waren uiteindelijk om kwart over 9 in het park, en al deze pasjes waren al uitverkocht. Balen. Maar het mocht even goed de pret niet drukken.
Universal Studios Japan is een van de grootste parken waar ik ooit binnen ben geweest. Het is zo groot en druk dat je gewoon niet weet waar je moet kijken. Overal waren winkeltjes, attracties, mensen en interessante dingen om te zien. Het park was trouwens ook al klaar voor Kerst en overal was kerstmuziek te horen en er hingen kerstkransen en lampjes en alles was mooi. Het eerste wat we hebben gedaan is entreetickets halen voor het Harry Potter gedeelte van het park. Het is namelijk zo populair dat iedereen tussen bepaalde time-slots naar binnen moet zodat de drukte verdeeld kan worden. We mochten tussen 10:20 – 11:20 naar binnen en vanaf dan waren we vrij om te blijven zo langs als we wilde. In de wachttijd zijn we bij wat winkeltjes binnen geweest. De Minions zijn hier reuze populair (waar zijn ze het niet? 😉 ). Dus speciaal voor Dean heb ik een foto gemaakt. Ze verkochten ook Minion wafels.
Toen het dan eindelijk 10:20 was zijn we meteen naar het Harry Potter gedeelte gegaan. Eerlijk gezegd had ik verder ook niet veel interesse in de andere attracties en thema-gedeeltes, want dat kende ik allemaal niet. Ik ben gewoon de hele dag ‘thuis’ in de Harry Potter wereld gebleven. Anyways, de weg naar het HP gedeelte toe is helemaal omringd door bomen zodat het tot aan de poort spannend blijft wat je krijgt te zien. In de achtergrond speelt de soundtrack van de films en je komt nog de vliegende Ford Anglia uit de tweede film tegen onderweg. Uiteraard moest hier even een foto geknipt worden.
Uiteindelijk wordt de weg dan groter en sta je voor de poort van Hogsmeade. Je kunt Hogwarts in de verte al zien liggen. Rechts van je staat dé Hogwarts Express. Alles is perfect tot in de details nagemaakt en er knapte een bolletje geluk in me los. Daar stond ik dan! In het midden van mijn droom.
Na even bij te zijn gekomen van de overweldigendheid (dit is geen bestaand woord, dat weet ik) zijn we meteen doorgegaan naar de hoofdattractie van dit park. Harry Potter and the Forbidden Journey.
*Spoiler Alert*
In deze attractie wordt je in een 3D ervaring meegenomen de Harry Potter wereld in. Je vecht tegen draken, spinnen en dementors terwijl je achter Harry aanvliegt. Onder tusen speel je nog een potje zwerkbal en het is allemaal gewoon perfect. De 3D toevoeging maakt het ook allemaal perfect af. We hebben drie uur in de rij gestaan en het was het helemaal waard! Het is onmogelijk om in woorden uit te drukken hoe magisch deze ervaring was. De wachtrij naar de Ride toe is trouwens ook leuk. Je loopt om het kasteel door de kassen terwijl er steeds soundtrack muziek te horen is. Uiteindelijk ga je het kasteel in en wordt het allemaal nog beter. Er zijn bewegende en pratende schilderijen, je komt langs het portret van de Dikke Dame. Uiteraard ontbreken het kantoortje van Perkamentus en de lokaal van Verweer Tegen De Zwarte Kunsten ook niet. Deze ruimtes werden ook ondersteund door projecties van de personages die tegen je praten. Helemaal geweldig!
*End of spoiler*
Tijdens het wachten in de rij voor de bovenstaande attractie hebben we ook een echte mok warm Butterbeer gedroken. Smerig dat het was! Gadverdamme haha, maar je mocht de mok houden dus het was het wel waard. De eerste slok was ook super warm dus voor de rest van de dag was mijn mond verbrand.
Na de eerste Ride zijn we de winkeltjes ingegaan. Ze hebben echt alles wat je je maar kunt inbeelden. Toverstokken, Hogwarts uniformen, sleutelhangers, knuffels, schriften, chocolade kikkers, Smekkies In Alle Smaken, noem het maar op. Mijn portemonnee heeft hier hard geleden.
Bianca en Michelle hebben me hierna alleen gelaten. In de uren dat ik alleen was heb ik nog heel veel gedaan. Ik ben ieder winkeltje dat er was minstens 1 keer binnen geweest. Soms was het zo druk dat je zelfs in de rij moest staan om binnen te kunnen. Er was ook een Ollivanders waar je in groepen naar binnen mocht en een gelukkig iemand werd gekozen om een toverstok toegemeten te krijgen. Het was allemaal heel leuk in elkaar gezet met special effects. Er was ook een mogelijkheid om in een treincoupé van de Hogwarts Express te zitten voor een foto (met Hogwarts sjaal en een toverstok). De foto wordt op A4 formaat uitgeprint en zit in een kaart met een muziekknopje voor een mooie soundtrack. Daarnaast is er ook nog een minder snelle achtbaan in dit gedeelte waar je langs Hagrids hutje komt.
In het midden van het park was er een klein podium waar om de zoveel tijd een optreden te vinden was door de studenten van Klammfels en Beauxbatons. Was heel erg leuk om te zien!
Rond etenstijd had ik met Bianca en Michelle afgesproken bij Jurrasic Park. Hier hebben we lekker gegeten. De drukte in het park was inmiddels sterk afgenomen dus we zijn terug gegaan naar Harry Potter om nog een keertje in de toffe achtbaan te gaan. Deze keer was de wachtrij maar 20 minuten in plaats van 3 uur!
Daarna was het toch echt tijd om ergens anders heen te gaan en moest ik doei zeggen tegen mijn ‘thuis’. Deed wel een beetje pijn aan mijn hart.
We zijn nog in de Jaws attractie geweest waar je met een bootje een spannende tocht af vaarde. Toen we daar uitkwamen was het bijna sluitingstijd en zijn we nog snel naar de grote kerstboom in het midden van het park gegaan. Hij was echt heel mooi met duizenden lampjes en ballen versierd. We hebben ook nog ergens een grote beker warme chocolademelk gedronken. Het was echt een absolute topdag!
En net toen ik dacht dat het niet meer beter kon, werd het nog beter! Het hele treinstation waar we waren was in Harry Potter stijl en we hebben zelfs in een Harry Potter trein gezeten!
Op zondag zijn we nog de stad ingegaan om te winkelen, maar ik was ziekjes en moe dus het was een zware en vermoeiende dag. Ik heb nog wel een nieuwe tas kunnen kopen, aangezien mijn andere tas helaas vrijdagavond kapot geknapt is en ik heb nog een fijne warme wintertrui gekocht, want dat is hier in Matsumoto wel nodig.
Dat was het dan weer! Volgend weekend staat er voor de verandering eens niks voor mij op de planning, behalve leren voor de aankomende toetsen 😉 Als er nog mensen zijn die alles tot hier hebben gelezen, wauw, I’m impressed haha.
Hopelijk tot snel! Liefs Loes ❤
houkagokeeki 