Hoi hoi~ 😀
Hier is Loes met nóg een post vol blije fangirl feels haha. Gister (vrijdag) ben ik na heel wat gedoe met mijn tutor samen naar Tokyo gegaan. We zouden eigenlijk ’s ochtends met de bus van 7.15 gaan, maar het liep een beetje mis. Voor zaterdag had ik een event gepland staan. Om binnen te komen had je een ticket nodig. Ik had mijn ticket al ruim op tijd besteld en betaald, maar het bedrijf had mijn adres op een nogal ongelukkige manier uitgeprint waardoor een van de cijfer-codes er raar op stond. Hierdoor kon het postbedrijf mijn huis niet vinden. I’m amaze, Japan *slow clap*. Donderdag was mijn ticket er dus nog steeds niet. Ik dat bedrijf mailen, kreeg ik de tracking-code teruggestuurd. Daar zag ik dus dat mijn ticket wel in Matsumoto was, maar dat ze mijn adres niet wisten. Mijn tutor heeft de hele avond voor me heen en weer gebeld, maar het was niet meer mogelijk om die dag mijn ticket te krijgen. Hierdoor hebben we onze bus op vrijdag om moeten boeken naar een bus in de avond. Heel de planning van die dag weg.
Het originele plan was om vrijdag samen naar een kunst exhibitie van Monet te gaan en daarna in Tokyo rond te hangen. Vervolgens te overnachten in een hotel en dan zaterdag naar mijn event en daarna tot etenstijd nog meer rondhangen in Tokyo. Maar we waren uiteindelijk pas rond 9 uur ’s avonds in Tokyo dus we hebben wat gegeten en zijn daarna meteen doorgegaan naar het hotel.
Ik dacht dat ik al in drukke treinen in Tokyo had gestaan, maar oh mijn god. Dit was echt niet grappig meer. Er stonden nog net geen meneren buiten de trein om mensen er in te duwen. Ik was blij dat ik tassen voor mijn privégedeeltes had hangen haha, overal stonden mensen tegenaan. Ellebogen die in mijn rug en buik prikte. Volgens mij heb ik ook een mevrouw geplet, sorry mevrouw. Het was zeer ongemakkelijk.
Rond half 11 kwamen we bij het hotel aan. Ik kan niet zeggen dat het groot was, maar de voorzieningen waren schoon en mooi en het was prima om te slapen.
Zaterdag ging mijn wekker om 7 uur af, maar ik was van de spanningen al eerder wakker. Ik had de avond van tevoren al een ruim schema in elkaar gestoken zodat er niks mis kon gaan die dag. Om half 9 ging ik weg van het hotel, na me eerst een half uur voor de spiegel te hebben uitgesloofd. Ik ging namelijk mijn allergrootste idol ooit in het echt ontmoeten, en dan wil je er wel fatsoenlijk uit zien. Het was de bedoeling dat ik eerst naar Akihabara ging voor wat fan-shopping. Uiteraard liep ik het verkeerde station in en had ik daar een treinkaartje voor niks gekocht, want er reed vanuit daar geen trein. Fun fact: Je koopt hier niet zoals in Nederland tickets van bestemming tot bestemming, maar je betaald een standaard bedrag en daarmee reis je rond. Uiteindelijk was ik evengoed nog drie kwartier voor mijn winkel open ging in Akihabara, dus het is allemaal goedgekomen.
Deze maand verlaten twee idols het idol-leven, en dan dragen ze tijdens hun laatste concert altijd een speciale jurk. Die werden momenteel in de fan-winkel tentoon gesteld, dus ik moest even langs om te kijken.
Na Akihabara ging ik door naar Shibuya, want daar vond het event plaats. Shibuya is zo mooi, maar Google Maps draaide door waardoor ik een beetje verdwaalde en meerdere mensen de weg heb moeten vragen. Ik ben vergeten foto’s te maken van het gebouw, dus hier zijn Google plaatjes.
Super fancy! Het stond er ook bomvol met bewakers in pak. Vorig jaar is er namelijk bij een idol event van een andere groep een accident met een zaag geweest en sindsdien is de beveiliging overal verscherpt.
Het event was op de ondergrondse verdieping en er stond een ellendig lange rij vol oude meneren in vrolijke gekleurde t-shirts. Gelukkig heb ik ook nog wel wat meisjes van mijn leeftijd gezien. En een paar hele kleine enthousiaste kindjes. Super lief. Ik werd ondertussen echt super zenuwachtig, want hoe vaak krijg je nou de kans om met je idol op de foto te gaan?! Lekker rode tomaten-kop en de zweetkraan stond ook opengedraaid. (Johanna, je vroeg om details toch? Haha) Na een hele tijd in de rij te hebben gestaan om mijn kaartje te laten controleren, mocht ik eindelijk de hal in. Er waren 13 rijen, voor ieder meisje 1. Van de 13 waren er 8 vrij leeg, 4 redelijk druk en 1 rij was echt absurd druk. Dat meisje gaat namelijk eind deze maand de groep uit, dus al haar fans wilde nog een laatste keer met haar op de foto. Gelukkig voor mij, viel mijn favoriet in 1 van de ‘redelijk’ drukke rijen. Het was maar 10 minuutjes wachten ofzo.
Voor je op de foto mag, moet je eerst langs een metaal detector en al je spullen voor de foto ruimte neerleggen. Vervolgens moet je vertellen hoe je op de foto wilt en dan wordt je naar binnen geduwd. SPANNEND!
Ik liep het hoekje om en daar zat ze dan. Voor mij waren alleen maar Japanse meneren van papa’s leeftijd geweest. Staat er ineens een blank meisje voor haar neus. Haar reactie was dan ook ‘Oooh’, terwijl ze super lief en verbaasd haar hoofd schuin hield. Toen ze even over de (positieve) schok heen was zei ze dat ik heel mooi was, aaaah! Uiteraard besloot mijn hoofd op dat moment dat ik geen Japans kon en het enige wat ik kon zeggen was ‘arigatou’, want dankjewel betekent. Daarna moest ik snel zitten, de pose aannemen en moest ik alweer weg voordat ik meer kon zeggen dan arigatou. Mizuki zei nog wel dat ik schattig was en dat mijn rode wangen lief waren en een mooie, vol dik Japans accent ‘Thank you’. Dus ja, toen ik buiten stond kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik ben 30 seconde binnen geweest en heb alleen maar ‘dankjewel’ gemompeld. De foto’s zijn trouwens polaroid foto’s, dus je moet even wachten tot ie ontwikkeld. En ja hoor, tijdens het ontwikkelen liepen de emoties weer hoog op. Ik ben als een gek het gebouw uitgegaan, de eerste beste convenience store ingerend, daar mezelf opgesloten in het wc-hokje om even schaamteloos mijn tranen van blijdschap eruit te kunnen huilen. Haha. Held.
Ze is echt supermooi in het echt en lief en ugh, ik wil terug en fatsoenlijk met haar kunnen praten. Ik wil haar zo graag vertellen dat ik al sinds haar debut fan ben, haar al 5 jaar aanmoedig en ze zoveel voor me betekent, maar het lukte op dat moment niet. Daarom heb ik gemixte gevoelens over het event. Ik ben echt super blij dat ik haar heb kunnen ontmoeten, dat ze nu weet dat ik besta, ik ben zo blij dat ik nu weer huil terwijl ik het typ. Maar ik ben ook boos op mezelf en verdrietig omdat je maar 30 seconde krijgt om een foto te nemen en meteen weer weg wordt geduwd. Er is nauwelijks tijd voor interactie, terwijl echt ticket echt heel erg duur is. Maar goed, zoals ze hier zo mooi zeggen ‘shouganai’, het is niet anders.
Na het event ben ik nog ergens wat gaan eten en weesten shoppen bij de Tower Records, een super grote muziekwinkel. Mijn tutor was namelijk in haar eentje naar de Monet tentoonstelling gegaan. Rond 3 uur hadden we weer samen afgesproken en zijn we naar de beroemde Sex and the City cupcake winkel geweest en daarna terug naar Matsumoto gegaan.
En dat was het dan. Sorry voor nogmaals een lange blogpost. Ik heb gewoon veel.. gevoelens, haha.
Tot de volgende keer! ♥
houkagokeeki 
Leuke titel van je blog. Groetjes mama xxxx
LikeLike